บทกวีสอนใจ (MPA 12)

 

อันว่ารากเกิดจากต้นเดียวกันเป็นใฉน
เพราะเหตุใดจึงทำท่าทีจะเผาผลาญ
ความห่วงใยกลับมลายสิ้นสุธาธาร
ควรสงสารกันหรือไม่ควรใตร่ตรอง

ให้หยุดโพสขอฉันรับผิดชอบ
ไม่กลิ้งกลอกหลอกลวงอย่าสงสัย
รากเดียวกันสมัครสมานย่อมมีชัย
ความห่วงใยสาบสูญสิ้นชึ่งความดี

.......แก้ม ประพันธ์

อยากให้รู้ว่ารักกันแค่ใหน                                 ถึงทุกคนจะอยู่กันห่างไกล
แต่ในความห่วงใยไม่เปลี่ยนแปลง                 บางครั้งขัดแย้งเรื่องความคิด
แต่ก็ใข้เวลาเพียงนิดยุติได้                                ถึงมีบ้างบางคนคอยจุดไฟ
แต่ก็ไม่ทำให้เราสะเทือน                                    ในความแตกต่างบนความเหมือน
ความเป็นเพื่อนของเรานั้นยิ่งใหญ่                 ที่คอยช่วยประคองกันเดินไป
สู่จุดหมายที่เราตั้งใจมา                                     ถึงในปี 56 ต้องเกิดเหตุ
เพื่อนบางคนเกิดอาเพทสอบไม่ผ่าน              พวกเราก็ถือว่าเป็นประสบการณ์
เอาไว้เล่าให้รุ่นหลังได้ตั้งใจ                             ว่าเพื่อนเอ้ยเชื่อเถิดอาจารย์บอก
ท่านไม่หรอกให้เราเข้าป่าแน่                            เพราะท่านห่วงพวกเราเฝ้าดูแล
หวังเพียงแค่พวกเราจบกันออกไป                  แต่บางคนถือดีไม่ฟังหรอก
อาจารย์บอกอย่างไรก็ไม่สน                             ถือเอาความเป็นตัวของตัวตน
กูไม่สนแล้วใครจะทำไม                                    ก็ไม่มีใครทำอะไรหรอกครับเพื่อน
ก็แค่เตือนถ้าไม่ฟังก็ไม่ว่า                                  ถึงเวลาอย่ามาโกรธก็แล้วกัน
ผมขอจบคำกลอนเพียงเท่านี้                           เพราะไม่มีอะไรจะเขียนต่อ
แต่ในใจนั้นยังคงเฝ้ารอ                                     เพื่อน ๆ หนอเปลี่ยนใจฟังอาจารย์

...............เบื้อกประพันธ์ ........